قرآن کريم :

اَلَّذى خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَياةَ لِيَبْلُوَكُمْ اَيُّـكُمْ اَحْسَنُ عَمَلاً وَ هُوَ الْعَزيزُ الْغَفورُ؛[سوره ملك، آيه ۲]
آن كس كه مرگ و زندگى را آفريد، تا شما را بيازمايد كه كدام يك از شما بهتر عمل مى كنيد، و او شكست ناپذير و آمرزنده است.

پيامبر صلي الله عليه و آله: يَابْنَ آدَمَ! اِبْرِرْ واِلدَيْكَ وَ صِلْ رَحِمَكَ، يُيَسَّر لَكَ يُسْرُكَ وَ يُمَدَّ لَكَ فىعُمْرِكَ و  اَطِع رَبَّكَ تُسَّمى عاقِلاً و لا تَعصَهُ تُسَمّى جاهِلاً ؛

اى فرزند آدم! به پدر و مادرت نيكى كن و صله رحم داشته باش تا خداوند، كارت راآسان و عمرت را طولانى بگرداند. پروردگارت را فرمان ببر تا خردمند به شمار آيى و از اونافرمانى نكن كه نادان شمرده مى شوى.[الفردوس، ج ۵، ص ۲۸۲، ح ۸۱۹۰]

امام على عليه السلام: بَرَكَةُ الْعُمْرِ فى حُسْنِ العَمَلِ ؛
بركت عمر در خوب انجام دادنِ كارهاست.[غررالحكم ، ح ۴۴۳۴]

پيامبر صلي الله عليه و آله: اَرْبَعةٌ تَزيدُ فِى الْعُمْرِ: اَلتَّزويجُ بِالاَْبْكارِ، وَ الاِْغْتِسالُ بِالْماءِ الحارِّ وَالنَّوْمُ عَلَى  الْيَسارِ وَاَكْلُ التُّفاحِ بِالاَْسْحارِ ؛

چهار چيز، بر عمر مى افزايند: ازدواج با دختران، شستشو با آب گرم، خوابيدن برشانه چپ و خوردن سيب در سحرگاهان.[مواعظ العدديه ، ص ۲۱۱]

پيامبر صلي الله عليه و آله: مَنْ وَلىَ مِنْ اُمورِ الْمُسْلِمينَ شَيْئا فَحَسُنَتْ سيرَتُهُ رُزِقَ الْهَيْبَةَ فىقُلوبِهِمْ... وَ اِذا  عَدَلَ فيهِمْ مُدَّ فى عُمُرِهِ ؛

هر كس اداره بخشى از امور مسلمانان را بر عهده بگيرد و رفتارش خوب باشد،در دل هاى آنان هيبت مى يابد... و اگر در ميان آنان به عدالت رفتار كند، عمرش افزونمى گردد.[ذيل تاريخ بغداد ، ج ۲، ص ۱۳۶، ح ۴۱۹]

پيامبر صلي الله عليه و آله: مَنْ اَرادَ الْـبَقاءَ و لا بَقاءَ: فَلْيُباكِرِ الْغَداءَ وَلْيُجَوِّدِ الْحِذاءَ وَلْيُخَفَّفِ الرِّداءَوَلْيُقِلَّ  مُجامَعَةَ النِّساءِ. قيلَ يا رَسولَ اللّه ِ وَ ما خِفَّةُ الرِّداءِ؟ قالَ: قِلَّةُ الدَّيْنَ ؛

هر كس ماندگارى مى خواهد ـ و البته ماندگارى [ابدى] وجود ندارد ـ بايد صبحانهرا زودتر بخورد، كفش مناسب بپوشد، رداى (بالاپوش) خود را سبك كند و كمتربا زنان بياميزد. پرسيدند: اى پيامبر خدا! سبك بودن رَدا به چيست؟ فرمودند: بهكم بودنِ بدهى.[من لايحضره الفقيه ، ج ۳، ص ۵۵۵،ح ۴۹۰۲]

پيامبر صلي الله عليه و آله: اِذا غَضِبَ اللّه ُ تَعالى عَلى اُمَّةٍ ثُمَّ لَمْ يُنزِل بِهَا العَذابَ غَلَت اَسْعارُها وقَصُرَتْ  أعْمارُها و لَم يَربَح تُجّارُها و لَم تَزكُ ثِمارُها و لَم تَغْزُر اَنـْهارُها و حُبِسَعَنها اَمطارُها و سُلِّطَ عَلَيْها اَشرارُها؛

هرگاه خداوند متعال بر مردمى خشم بگيرد و بر ايشان عذاب نفرستد، اجناس آنهاگران و عمرشان كوتاه مى شود، بازرگانان آنها سود نمى برند، ميوه هايشان سالمنمى ماند، رودخانه هاى آنها پر آب نمى گردد، باران از آنها دريغ مى شود و بَدان آنانبر ايشان مسلّط مى گردند.[من لايحضره الفقيه، ج ۱، ص ۵۲۴،ح ۱۴۸۹]

امام سجّاد عليه السلام: اللهُمَّ... وَاجْعَلْنى مِمَّنْ اَطَلْتَ عُمْرَهُ وَ حَسَّنْتَ عَمَلَهُ وَ اَتْمَمْتَعَلَيْهِ نِعْمَتَكَ وَ رَضَيْتَ  عَنْهُ وَ اَحْيَيْتَهُ حَياةً طَيِّـبَةً فى اَدْوَمِ السُّرورِ وَ اسْبَغِ الْكَرامَةِ وَاَتـَمِّ الْعَيْشِ ؛

خداوند! مرا از كسانى قرار ده كه عمرشان را دراز و كردارشان را نيكو گردانيده اى ونعمتت را بر آنان تمام كرده اى و از آنان خُرسندى و به آنان زندگى اى پاك، همراه باپايدارترين شادمانى و سرشارترين كرامت و كامل ترين رفاه، عطا نموده اى.[بحارالأنوار ، ج ۹۸، ص ۹۱، ح ۲]

سيّد ابن طاووس به سند معتبر، از جميل بن درّاج روايت كرده: مردى خدمت امام صادق عليه السّلام آمد و گفت: اى مولاى من سنّ و سالم بالا رفته، و خويشانم مرده اند، و مونسى ندارم، مى ترسم مرا هم مرگ دريابد، حضرت فرمود: برادران مؤمن صالح، براى انس گرفتن از نزديكان بهترند، و اگر طولانى شدن عمر خود و خويشان و دوستان را خواهى، اين دعا را پس از هر نماز بخوان.

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ اَللّهُمَّ اِنَّ رَسُولَكَ الصّادِقَ الْمُصَدَّقَ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَآلِهِ قالَ اِنَّكَ قُلْتَ ما تَرَدَّدْتُ فى شَىْءٍ أَنَا فاعِلُهُ كَتَرَدُّدى فى قَبْضِ رُوحِ عَبْدِىَ الْمُؤْمِنِ يَكْرَهُ الْمَوْتَ وَاَكْرَهُ مَسآئَتَهُ اَللّهُمَّ فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَعَجَّلْ لِوَلِيِّكَ الْفَرَجَ وَالْعافِيَةَ وَالنَّصْرَ وَلا تَسُؤْنى فى نَفْسى وَلا فى اَحَدٍ مِنْ اَحِبَّتى

خدايا بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، خدايا رسول راستگوى تصديق شده ات (درود تو بر او و خاندانش) گفت: كه تو فرمودى: در هيچ كارى از كارهايم ترديد نكرده ام همچون ترديد در گرفتن روح بنده مؤمنم درحالى كه او مرگ را خوش ندارد و من هم رنجاندن او را خوش ندارم، خدايا بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و براى ولیّت گشايش و عافيت و يارى را نزديك گردان، و درباره خودم، و احدى از دوستانم بدى قرار مده.

و اگر خواهى يك يك از دوستان خود را نام ببر و بگو: «و لا فى فلان و لا فى فلان» راوى گفت: چون بر اين دعا مداومت كردم، چندان عمر يافته ام كه از زندگانى ملول و خسته شده ام، و اين دعا بسيار معتبر است